Η Γνωστική Συμπεριφορική Θεραπεία θεωρείται από τις πιο αποτελεσματικές στην αντιμετώπιση της Ψυχογενούς Βουλιμίας.
Με την πάροδο των συνεδριών επιτυγχάνεται μείωση στην συχνότητα των υπερφαγικών επεισοδίων, των αντισταθμιστικών συμπεριφορών (π.χ. πρόκληση εμετού, χρήση καθαρτικών κ.α.), των εξαντλητικών διαιτητικών περιορισμών (νηστεία) και της έντασης των σχετικών με το βάρος και την εικόνα του σώματος ανησυχιών.
Σε γενικές γραμμές περιλαμβάνει τρία στάδια: 1) αποκατάσταση του σωματικού βάρους για να βελτιωθεί η υγεία, η διάθεση και η νοητική λειτουργία 2) θεραπεία των ψυχολογικών διαταραχών όπως η διαστρεβλωμένη αντίληψη της εικόνας του σώματος, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, οι διαπροσωπικές συγκρούσεις 3) μακροχρόνια ύφεση και αποκατάσταση ή πλήρης ανάρρωση.
Σε περιπτώσεις σοβαρής απώλειας βάρους, χρειάζεται ενδονοσοκομειακή νοσηλεία.
Η ατομική ψυχοθεραπεία βοηθά το άτομο να ανακαλύψει τι προσπαθεί να επιτύχει ή να αποφύγει, να εδραιώσει την αυτοπεποίθησή του και την εικόνα του εαυτού, να αλλάξει το διαστρεβλωμένο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς και να αναπτύξει πιο υγιείς και αποτελεσματικούς τρόπους διαχείρισης και επίλυσης των προβλημάτων.
Τα παραπάνω συμβάλλουν στην ελαχιστοποίηση των συμπτωμάτων, στην αύξηση της αυτοεκτίμησης και της κοινωνικής λειτουργικότητας του ατόμου.
Το Θεωρητικό Μοντέλο
Βάση του θεωρητικού Γνωστικού Συμπεριφορικού μοντέλου, η Ψυχογενής Βουλιμία αναπτύσσεται και συντηρείται από δυσλειτουργικές στάσεις και σκέψεις για το σχήμα και βάρος του σώματος, οι οποίες οδηγούν σε υπερεκτίμηση/εξιδανίκευση του αδύνατου σώματος, σε απογοήτευση από το προσωπικό τρέχον βάρος και σχήμα του σώματος και σε προσπάθειες ελέγχου του με υπερβολική δίαιτα. Η αποχή από την τροφή καταλήγει τόσο σε ψυχολογική (συναισθηματική) όσο και σε βιολογική αποστέρηση. Οι περιορισμοί αυξάνουν την πιθανότητα βουλιμικών επεισοδίων (υπερβολική κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων φαγητού) εξαιτίας της πείνας. Τα επεισόδια υπερφαγίας δημιουργούν αισθήματα ενοχής και αυξάνουν το άγχος για το βάρος και σχήμα του σώματος, οδηγώντας το άτομο σε συμπεριφορές αντιστάθμισης (π.χ. πρόκληση εμετού, χρήση καθαρτικών), ως μια προσπάθεια να εξαλείψει τα αρνητικά συναισθήματα.
Της Δρ. Τέσσας Χριστοδούλου, PhD, CPsych, AFBPsS, CSci
